انتشار دستمزد نمایندگان مجلس یا بازیکنان فوتبال؟ - وبلاگ میزبانی وب

به گزارش وبلاگ میزبانی وب، اگر مردم درباره دستمزد بازیکن در باشگاه اطلاع نداشته باشند، تهمت ها و شایعات زیاد می گردد. این جمله، نقل قولی از سید کریم حسینی، عضو فراکسیون ورزش مجلس یازدهم است که ایلنا منتشر نموده است. معنی بسیار واضحش می گردد اینکه قرارداد بازیکنان منتشر گردد. از آنجایی که معمولا وقتی پای صحبت قرارداد بازیکنان در میان باشد، منظور بازیکنان فوتبال است، می توان این جمله را این طور کامل کرد که قرارداد بازیکنان فوتبال منتشر گردد تا تهمت و شایعه ها زیاد نگردد.

به گزارش شرق، بحث انتشار قرارداد بازیکنان فوتبال و ورزشکارانی که ادعا می گردد دستمزد های نجومی می گیرند، تازه نیست. پیش از این در چندین فصل دستمزد بازیکنان و مربیان فوتبال منتشر شد و بعد به دلایلی نه چندان تعیین این رویه قطع شد. البته از آن موقع، یعنی اواخر سال 95 به این طرف دیگر خبری از انتشار سیستماتیک قرارداد بازیکنان فوتبال نبود تا اینکه سال جاری، درز خبری از باشگاه پرسپولیس که به نظر می رسد نوعی تسویه حساب مدیریتی بود، دوباره قرارداد بازیکنان این باشگاه را به سوژه رسانه ها تبدیل کرد.

با این حال برای پدیده انتشار قرارداد بازیکنان باید به سال 1392 برگشت که خبر رسید وزارت ورزش درصدد است قرارداد بازیکنان و مربیان فوتبال را منتشر کند تا به نوعی مانع از بستن قرارداد های نجومی گردد و به عقیده خودش فساد در این زمینه را از بین ببرد. به دستور وزارت ورزش، سازمان لیگ هم دو، سه فصل قرارداد بازیکنان و مربیان را منتشر کرد که خودش دردسر های زیادی در پی داشت؛ علاوه بر اعتراض بازیکنان و مربیان، مسائل مالیاتی و ممنوع الخروج شدن فوتبالی ها هم دیگر پیامد آن بود.

آن موقع جملات اعتراضی از سوی بازیکنان و مربیان فوتبال بیشتر قالب این چنینی داشت: انتشار قرارداد بازیکنان کار زشتی بود. آقایان فردا می فرایند جواب اداره مالیات را بدهند؟، این کار غیر حرفه ای است و اعلام حقوق یک نفر بدون اطلاع او، از نظر حقوقی مجازات دارد.، منتشرکردن قرارداد ها خوب است؛ اما به شرطی که قرارداد همه ارکان ورزش مانند وزیر ورزش، کفاشیان و رشته های دیگر را هم منتشر نمایند، واقعا نمی دانم بر چه اساسی چنین کاری را انجام دادند. انگار قرار است از همه چیز ما سر دربیاورند.

آن روز ها فوتبالی ها اعتقاد داشتند مبلغ توافقی بین آن ها و باشگاه ها، یک موضوع کاملا محرمانه است و به هیچ عنوان نباید رسانه ای گردد تا مردم از جزئیات آن اطلاع پیدا نمایند. این موضوع وقتی دردسر بیشتری را به دنبال داشت که سازمان امور مالیاتی بسته بر انتشار قراردادها، به بازیکنان و مربیان مالیات اعمال می کرد که با اعتراض آن ها همراه بود؛ آن ها اعتقاد داشتند چیزی که در قرارداد آمده، قرار نیست به صورت یک جا به حساب بازیکنان واریز گردد که آن ها هم یک جا مالیات را بدهند.

چه بسا برای زنده شدن این پول باید سال ها دوندگی کرد. یکی از افراد سرشناسی که آن موقع به این موضوع اعتراض زیادی داشت، علی دایی بود؛ مردی که آن موقع در تیم های صبا، نفت تهران و البته پرسپولیس مربیگری می کرد. دایی در اعتراض به انتشار قرارداد ها گفت: این کار کاملا اشتباه است؛ چرا که این موضوع یک مسئله خصوصی است و هیچ جای جهان چنین اتفاقی نمی افتد. متأسفانه این مسائل فقط برای مملکت ما است. من از پرسپولیس و صبا طلب دارم؛ اما پرداخت نمی گردد. دیگر مربیان و بازیکنان هم این گونه هستند. من برای پولی که دریافت نموده ام، مالیات می دهم. خدا را شکر همه چیز روشن است و پولی را که گرفته ام، مالیاتش را می دهم. دلیلی ندارد برای بقیه موارد مالیات بدهم.

چرا فقط فوتبال؟

آن موقع هم مثل همین روز ها که کریم حسینی در لفافه می گوید قرارداد بازیکنان فوتبال منتشر گردد، اعتراض ها به این بود که چطور می گردد بی خیال انتشار قرارداد سایر ورزشکاران شد و فقط به فوتبالی ها گیر داد؛ فوتبالی ها می گفتند رشته هایی مثل والیبال و بسکتبال هم برای جذب بازیکنان ملی پوش تیم ها قرارداد های نجومی می بندند؛ ولی نه وزارت ورزش حساسیت زیادی روی قرارداد آن ها نشان می دهد و نه مردم به اندازه فوتبال به رقم قرارداد آن ها حساسیت نشان می دهند. علی دایی هم درباره اینکه چرا فقط به حوزه فوتبال ورود می گردد و به بقیه کاری ندارند، می گوید: این همه پول های آن چنانی در کشور ما هزینه می گردد؛ اما هیچ کس به آن ها اشاره نمی نماید. یک بازیکن 1.5 میلیارد در طول یک سال می گیرد؛ در حالی که خیلی ها هستند که در طول یک هفته 1.5 میلیارد می گیرند؛ اما نه اسمی از آن ها هست و نه کسی به آن ها کاری دارد.

به نظرم کسی که زحمت می کشد، حقش است مزد زحماتش را بگیرد. شاید یک نفر در یک روز 1.5 میلیارد بگیرد. حتما زحمت کشیده که به این پول رسیده است. با وجود اعتراضی که به این موضوع می شد؛ اما وزارت ورزش وقت مدعی بود شعار مبارزه با فساد در ورزش را می دهند و به دنبال ورزش پاک هستند. به همین دلیل است که جز شفافیت و اینکه مسائل مالی باشگاه ها علنی و آشکار گردد، هیچ راه دیگری وجود ندارد.

البته حرف های ضدونقیض در همان برهه هم از سوی وزارتی ها زیاد گفته شد؛ مثلا درباره انتشار قرارداد کارلوس کی روش، سرمربی وقت تیم ملی، یکی از اعضای وزارت ورزش گفته بود این کار تخلف است و باید با آن برخورد گردد.

محرمانه یا غیرمحرمانه؟

بعد از دو، سه سال تب و تاب درباره انتشار قرارداد بازیکنان فوتبال و حواشی ای که در پی داشت، این موضوع دیگر به دست فراموشی سپرده شد. البته برخلاف نظر بازیکنان و مربیانی که می گفتند انتشار قرارداد ها در هیچ جای جهان مرسوم نیست و یک مورد محرمانه محسوب می گردد، بسیاری از باشگاه های عظیم جهان، با قرارداد شفاف، بازیکنان و مربیان مطرح را به خدمت می دریافتد و اگر جزئیاتی از قرارداد آن ها به بیرون درز می کرد هم شکایت و گلایه ای نداشتند؛ موردی که صد البته به شفافیت مالی بیشتر آن ها یاری می کرد.

البته برخلاف ایران که سازمان لیگ به صورت سیستماتیک قرارداد ها را منتشر می کرد، در دیگر کشور ها این انتشار قرارداد ها وظیفه رسانه ها بود و آن ها با دسترسی به منابع خودشان قرارداد ها را منتشر می کردند. با فاصله دریافت از آن موقع بود که واژه محرمانه درباره قرارداد فوتبالی ها، وارد فضای ورزش شد و تازه ترین شاهکار مدیریتی درباره محرمانه بودن قرارداد ها هم مربوط به پفراینده مارک ویلموتس و فدراسیون فوتبال ایران و البته قراردادی است که با مهدی تاج بسته شده است. تاج و همراهانش در فدراسیون فوتبال با محرمانه خواندن قرارداد ویلموتس از انتشار بند های آن خودداری کردند و بعد تعیین شد که چه قرارداد فاجعه آمیزی با این مرد بلژیکی بسته شده است.

مجلسی ها یا فوتبالی ها؛ اولویت با کدام است؟

حالا که کریم حسینی دوباره موضوع انتشار قرارداد بازیکنان را مطرح نموده و گفته این کار از تهمت ها و شایعه ها جلوگیری می نماید، بهتر است یک بار دیگر به شایعاتی که درباره دستمزد خود نمایندگان مجلس هم وجود دارد، رسیدگی گردد؛ میزان حقوق دریافتی نمایندگان مجلس چالش برانگیز شده و با توجه به شرایط نامساعد مالی و حداقل حقوق کارگران و بی کاری فراگیری که تهیه نان شب را برای بسیاری سخت نموده است، حقوق نمایندگان مجلس هم حرف و حدیث های زیادی را به همراه داشته است؛ 290 نفر نماینده ای که نه براساس انتصاب که با خواست خود در کارزار انتخابات شرکت می نمایند و با صرف هزینه های گزاف تبلیغات انتخاباتی پیروز به جلب اعتماد مردم می شوند، چگونه می توانند بسیار بیش از حد متوسط مردم عادی، با نشستن بر جایگاه نمایندگی آنها، درآمد کسب نمایند؟

این 290 نماینده زمانی که تصمیم دریافتد راهی بهارستان شوند، می دانستند در تهران باید فعال باشند. چرا باید امروز در این شرایط مالی از بیت المال حق مسکن آن ها پرداخت گردد؟ وقتی در ابر شهر تهران بسیاری از کارگران و کارمندان با حقوق دو میلیون تومانی خود مجبور به پرداخت هزینه های سرسام آور مسکن هستند، چرا نماینده ای که با شوق خدمت راهی بهارستان شده، باید بودجه ای مجزا داشته باشد؟ زمانی که حق مسکن کارگران 300 هزار تومان است، حق مسکن 200 میلیونی نمایندگان چه ضرورتی دارد؛ مگر نه اینکه این افراد جز خدمت صادقانه هدف دیگری ندارند و شأن نمایندگی بنا بر صلاحیت و توانایی آن ها تعریف می گردد، نه خانه و دفترشان؟

اگر با انتشار دستمزد فوتبالی ها یا ورزشی ها از تهمت و شایعات جلوگیری می گردد، آیا بهتر نیست نمایندگان مجلس درباره دستمزد ها و گزینه هایی که از حضور در مجلس دارند، صحبت نموده و شفاف سازی نمایند. اگر قرار به رسیدگی مجدد به حقوق های نجومی است، نمایندگان نباید از این قاعده مستثنا شوند و بالاخره باید تعیین گردد هزینه مشاوران نمایندگان یا هزینه موبایل آن ها و حتی اجاره ماهانه منزل آن ها چرا باید از بیت المال پرداخت گردد و چرا نمایندگان مجلس که فقط به شوق خدمت آمده اند، با حقوق دریافتی خود هزینه های شان را پرداخت نمی نمایند؟!

شفافیت خوب است؛ ولی برای همه!

پرواضح است که بحث شفافیت مالی در حوزه ورزش و فوتبال لازم و چه بسا حیاتی است؛ ولی سؤال نهایی این است که آیا شفافیت فقط باید مربوط به فوتبال و ورزشکاران و قرارداد های مالی آن ها باشد؟ این موضوعی است که برخلاف حسین کریمی، جواد نیک بین، نماینده کاشمر، خلیل آباد و بردسکن و عضو فراکسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی، به آن نگاهی متفاوت دارد و به برنا می گوید: قطعا اصل شفافیت فسادستیز است؛ یعنی هرچه در عرصه های مختلف شفافیت ایجاد کنیم، فساد در کشور قطعا کمتر خواهد شد.

نه فقط دستمزد بازیکنان، باشگاه ها و مربیان؛ بلکه حقوق مسئولان کشور نیز باید شفاف سازی گردد. اگر وارد بحث شفافیت در بخش حقوق و دستمزد ها شدیم، حتما باید این نسبت، به همه مسئولان و مدیران نظام باشد؛ چون ما تا از مدیران حاکمیتی نظام، شفافیت را آغاز نکنیم، هیچ وقت در بخش شرکت ها و باشگاه های خصوصی کشور شفافیت ایجاد نمی گردد.